Zijn we niet allemaal een beetje paars?
In deze gastblog stelt freelance redacteur en digital creative Elke Van Huffel zich de vraag of we, in een wereld die ons zo graag wil onderverdelen in roze en blauw, niet allemaal een beetje paars zijn.
Niet iedereen is even enthousiast over campagnes zoals deze. Geen idee waar de tegenstanders bang voor zijn: dat alle mannen verplicht op make-uples zullen moeten bij Kim Kardashian? Dat alle vrouwen plots enkel nog in vormeloze tuinbroeken gaan rondlopen en weigeren om dichter dan twee meter bij een fornuis te komen?
Alle gekheid op een stokje: dat is niet de bedoeling van de genderklik te maken. Wat dan wel? Dat we met zijn allen (man, vrouw, of hoe men zich ook identificeert) meer kansen krijgen en uit ons strak genderkeurslijf kunnen breken. Ik ben zelf nog niet in staat om een kamerplant in leven te houden, laat staan een recept van Jeroen Meus vlekkeloos te volgen. Toch moet ik, als ik de genderstereotypen moet geloven, een voorkeur voor zorgende rollen hebben.
Door meisjes van jongs af aan in een vrouwelijk keurslijf te wurmen, ontzeggen we hen veel kansen.
Meisjes krijgen al op vroege leeftijd te horen dat ze lief moeten zijn, dat ze er mooi uitzien in hun roze jurkje, en ze worden met Sinterklaas op een pop getrakteerd. Door onze meisjes al van jongs af aan te willen overbeschermen en in een traditioneel vrouwelijk keurslijf te wurmen, ontzeggen we hen veel kansen.
Zo blijven ze ondervertegenwoordigd in de STEM-sector, in leidinggevende functies en ander traditioneel ‘mannelijke’ sectoren. Niet omdat ze het niet kunnen, maar omdat ze van kleins af worden geïndoctrineerd om vooral niet te veel ruimte te willen opeisen. Wees rustig. En lief. En mooi. Hier, een Barbie die lijkt uitgekotst door een roze walvis. Flink zijn!
Van kleins af aan krijgen jongens te horen dat ze zich moeten ‘vermannen’.
Niet alleen meisjes zijn het slachtoffer van genderstereotypen. Ook voor onze zoontjes is het beter dat we de genderklik maken. Je zal maar een creatief, rustig jongetje zijn dat zich plots moet voordoen als zijnde gek op voetbal, stoere buitenspelletjes en autootjes. Van kleins af aan krijgen jongens te horen dat ze zich moeten ‘vermannen’ (let op hoe de stereotypen ook in onze taal zitten) en dat huilen voor meisjes is.
Laten we eindelijk eens het misverstand uit de wereld halen dat praten over emoties niet cool is. En neem het van me aan: niets bevrijdender dan een stevig potje huilen op de vloer, met de tonen van Celine Dion op de achtergrond.
Door deze hardnekkige genderstereotypen zijn mannen dan weer zwaar ondervertegenwoordigd in de zorgsector. Alsof een man niet voor een ander kan zorgen? Ons leerkrachtenkorps is in sneltempo aan het vervrouwelijken – de job van leerkracht wordt niet meer als ‘mannelijk’ gezien. Vreemd, want in de jaren ‘60 was de ‘meester’ nog een notabele in het dorp.
De ultieme droom is niet dat meisjes geen roze meer mogen dragen en poppen aan de kant schuiven.
Soms wordt de problematiek van genderstereotypering ook te eenzijdig benaderd. De ultieme droom is niet dat meisjes geen roze meer mogen dragen en poppen aan de kant schuiven. Er is helemaal niks mis met Barbies, pony’s of kokkerellen. Ook jongens moeten het voetbal niet afzweren en vanaf nu enkel nog spelen met roze handpoppetjes en glittermacramé.
Het gaat wel mis als je kinderen maar één kant van het spectrum opdringt. Wie weet heb je thuis een ukkepuk rondlopen die de beste balletdanser ter wereld kan worden, maar zijn dansdroom niet durft najagen uit schrik om gepest te worden. En dus gaat ie elke woensdagnamiddag tegen wil en dank naar de basket. Of zou je pientere tienjarige dochter wel eens de nieuwe Einstein kunnen zijn, maar ben jij te druk bezig met haar een taalrichting (traditioneel een vrouwelijke richting) in te pushen.
Laten we onze kinderen alle kansen geven en hen met open vizier blootstellen aan verschillende keuzes.
Laten we onze kinderen alle kansen geven en hen met open vizier blootstellen aan verschillende keuzes. Laten we stoppen met onze meisjes stil te willen houden, laten we onze jongens aanmoedigen wanneer ze willen huilen en de nood voelen om hun emoties even ongegeneerd de vrije loop te laten.
Want in een wereld die ons zo graag wil onderverdelen in roze en blauw, zijn we niet allemaal een beetje paars?
