Van nagellak tot mini-jurk: hoe genderklikken me bevrijdde

In deze gastblog vertelt de twintigjarige journalist, blogger en beauty en fashion goeroe Joppe De Campeneere hoe genderklikken hem bevrijdde en wat het voor hem betekende om de genderklik te maken.

Ik ben op een punt gekomen waarop ik blij kan zijn en zelfs trots op wie ik ben en wat ik doe, maar dat is lang niet altijd zo geweest. Ook ik heb de genderklik moeten maken. En als er één ding is dat ik duidelijk wil maken, dan is het dat dat niet per se gemakkelijk was.

De genderklik was geen schakelaar die ik kon omdraaien om dan de rest van mijn leven vrij van genderhokjes te leven. Het was een bewust proces van vallen en opstaan, van mezelf elke dag vertellen dat gender een constructie is die we kunnen doorbreken. Het begon voor mij bij nagellak, en van daaruit ben ik langzaamaan mijn eigen hokjesdenken beginnen doorbreken.

Dat was best een verwarrende tijd: in mijn hoofd hoorde ik nog vaag een stemmetje dat zei dat wat ik deed niet hoorde voor een man, maar tegelijkertijd beleefde ik een vrijheid die ik daarvoor nooit gekend had. Het was een tijd van grenzen aftasten en die overschrijden, van beseffen dat de limieten die we denken te hebben op gendervlak vooral in ons hoofd zitten.

Er wordt ons ons hele leven lang verteld dat bepaalde dingen voor meisjes zijn en andere voor jongens.

Er wordt ons ons hele leven lang verteld dat bepaalde dingen voor meisjes zijn en andere voor jongens. Meisjes zijn lief en spelen rustig, jongens zijn stoer en klauteren in bomen. Meisjes dragen rokjes, jongens dragen broeken.

Het was simpel, of zo leek het toch, voor iedereen behalve voor mij. Ik ben een jongen, ondertussen een jongeman, die houdt van dingen die doorgaans bestempeld worden als typisch vrouwelijk. Ik heb onder andere een verregaande liefde voor mode, ik word gek van alles dat blinkt en ik heb een passie voor make-up. Dat alles vertrekt vanuit een wil, bijna een nood om mezelf uit te drukken.
 

Ik besefte redelijk snel dat de grenzen van wat beschouwd wordt als mannelijk mij keihard limiteerden. Ik heb meer mogelijkheden nodig dan wat de mannenafdeling van een kledingwinkel mij te bieden heeft. Ik wil gebruik maken van het canvas dat mijn gezicht kan zijn, vind het bijna zonde om dat niet te doen. En dus heb ik naast sweaters ook jurken in mijn kast hangen en is mijn make-upcollectie ondertussen groter dan die van mijn vriendinnen.

Het heeft tijd gekost, maar ik kon mezelf eindelijk aanvaarden, volledig en onvoorwaardelijk, en dat is nog steeds het beste wat ik ooit gedaan heb. De genderklik heeft mij bevrijd, al was het voor mij eerder de som van meerdere opeenvolgende klikjes die uiteindelijk het verschil maakte. En dat terwijl ik een bloedhekel heb aan wiskunde.